Μια Κυριακή μεσημέρι, το Μάρτη του ’46, έφτασε ο παππούς ο Λάμπρος στου Ψυρρή.

‘’… πήγαινε να δεις το μαγαζί που θα δουλέψεις ’’ του είπε ο πατέρας του ο Μαστραντώνης.

Αρτεργάτης ο παππούς ο Λάμπρος σαν τον πατέρα του, ήρθε και πρόκοψε, μάζι με τον πατέρα του το Μαστραντώνη και τη γιαγιά μου, την κυρά Νίτσα

Στην αρχή μεροκάματο και οι δύο. Αρτεργάτης Ά ο παππούς και βοηθός αρτεργάτη ο προπάππους,

…τούτο το μαγαζί έχει ιστορία, έλεγε ο παππούς, να μην το αλλάξετε.

Τον φούρνο τον είχαν δύο αδέλφια, συγχωριανοί των παππούδων, ο Κώστας και μετά ο Γρηγόρης Παπαθεοδώρου, Θεσπρωτοί από τη Λεπτοκαρυά. Ο Κώστας πριν από το 1907 στο φούρνο, αφού έφυγε από τη ζωή, συνέχισε ο αδελφός του ο Γρηγόρης μέχρι τα χρόνια της κατοχής και όταν ο Γρηγόρης έφυγε από το κόσμο τούτο, τότε ο Παναγιώτης, αδελφός του προπάππου μου, αγόρασε την άδεια και το΄46 προσέλαβε στη δούλεψη του, τον προπάππου μου και το παππού μου.

Από τα χρόνια εκείνα ήρθε στη φαμίλια μας τούτος ο φούρνος. Δύσκολα χρόνια όπως λένε οι παλιοί, λες και τώρα είναι καλύτερα.Γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά, Ε..να βαριά ιστορία και θέλει κότσια, κοντά εκατόν είκοσι  χρόνια τώρα, φουρναραίοι και μαστόροι, οικογένειες ένα σωρό τριγύρω στη γειτονιά.

Γεγονότα να δεις, δύο πόλεμοι, κατοχή, πόνος, αγωνία και ετούτος ο φούρνος να στέκει και να δίνει ψωμί, με το δελτίο ! Αμ η κυρά Νίτσα, η γιαγιά μου, τριάντα χρόνια στάθηκε πίσω από τον πάγκο, πάντα με ένα χαμόγελο, δεκαοχτώ ώρες την ημέρα.Τώρα ήρθα εγώ που νιώθω βαθιά μέσα μου πως πρέπει να τιμήσω την ιστορία αυτού του μαγαζιού, και τελικά μου βγαίνει σαν υπόσχεση να το κάνω, θες με την ποιότητα στα προϊόντα μας, θες με τη καθαριότητα, τη συνέπεια και την εξυπηρέτηση, θες με το μεράκι και με το χαμόγελο.

“Με κάθε τρόπο τελικά, θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή τη παράδοση.”